BIOGRAFIE

Geboren in Castricum, negen jaar na de grote oorlog toen er aan zee nog veel bunkers op het duin stonden en de schillenboer met paard en wagen langs de huizen ging.
Mijn ouders waren vertellers en wij, de zes zonen waren dol op hun heerlijke verhalen vol spanning en dramatiek. Het was iedere keer weer een lust om ze aan tafel te horen vertellen over hun jeugd en hun belevenissen op de boerderij van mijn grootouders en de vijf jaren oorlog in Castricum.

Het plezier van het schrijven van verhalen en het maken van theater heb ik van hen. Na de HAVO had ik wel zin in de Filmacademie of de School voor Dramatische Expressie, maar het werd uiteindelijk de Pedagogische Academie in Beverwijk. 
Mijn eerste grote verhaal, Toontje K. de superontsnapper, werd in 1988 gepubliceerd bij uitgeverij De Fontein in Baarn. Mijn debuut bleef niet onopgemerkt. Het boek kreeg de eerste prijs van de Kinderjury in Noordoost Friesland en een deel van het verhaal werd opgenomen in een taalmethode van een grote uitgeverij. Meerdere titels volgden en ik kon als schrijver aan de slag bij de Stichting Schrijvers School Samenleving in Amsterdam. Een fantastische overheidsinstelling die het lezen zowel bij kinderen als volwassenen stimuleert en schrijversbezoeken faciliteert.

In 1998 openden mijn lief en ik het Zoldertheater achter ons tuindershuis in Sint Pancras. Een wens kwam uit. Vanaf het jaar 2000 ben ik geen leerkracht meer en werk sindsdien als zelfstandig auteur, theatermaker en liedjesschrijver. Ik vond in theatermaakster Lia Rood een geweldig theatermaatje. Samen maken we al 22 jaar lang succesvolle voorstellingen voor kinderen met hun ouders en spelen die van Texel tot Almere.
Daarnaast schrijf ik op uitnodiging regelmatig verhalen voor nieuwe taalmethoden van uitgeverij Malmberg en uitgeverij Wolters Noordhoff en het WNF blad Pipapanda.
Voor het Langedijker Nieuwsblad verzorg ik sinds juli 2015 om de drie weken een column.

Van de liedjes die ik voor het Zoldertheater schreef, verschenen vier cd’s. Dat liedjes soms een eigen leven gaan leiden, illustreert de volgende ontroerende gebeurtenis. Toen een peuter met leukemie niet meer te genezen was, wisten de ouders zich geen raad. Hoe moesten ze hun kleintje voor bereiden op het onvermijdelijke afscheid van het leven? Ze deden het met een liedje, waarvan ik vooraf nooit had kunnen bedenken dat de tekst zo troostrijk uitgelegd kon worden. Het liedje staat op de eerste cd dat het Zoldertheater uitbracht.

Lia en ik zongen het in de voorstelling Alleen op stap. Over een avontuurlijk jongetje dat zonder zijn moeder op stap wil en in zijn eentje de wijde wereld in trekt:
 ‘Ik ga op reis, en ik ga meteen.
 Mama hoeft niet mee, want ik kan best alleen.
 Ik ga heel ver en ik ga heel lang.
 Want ik ben al groot en helemaal niet bang.’ 
Kijk op www.zoldertheater.nl